Τον Μάιο και τον περασμένο Ιούνιο, βρεθήκαμε ως Κοινωνία (εκλογικό σώμα) με το πιστόλι (της ψήφου) στο χέρι και τη μοναδική ευκαιρία να «καθαρίσουμε» μια για πάντα και να στείλουμε στα «θυμαράκια» το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας είχε οδηγήσει στην εξαθλίωση. Αντί να πυροβολήσουμε όμως, το μόνο που καταφέραμε ήταν να δώσουμε στον Σαμαρά μια «κουτσή» πρωθυπουργία. Μια πρωθυπουργία με...
πήλινα πόδια που στηρίζεται αναγκαστικά σε όλα (σχεδόν) τα πολιτικά απολιθώματα των περασμένων 30 χρόνων.
Κατόπιν, αφού παραδώσαμε το «πιστόλι» τόσο εύκολα, στηθήκαμε μπροστά σε οθόνες, σε πληκτρολόγια, σε εφημερίδες, στα καφενεία, γκρινιάζοντας για τις διαφαινόμενες στραβές πολιτικές και προσπαθώντας να αλλάξουμε τα πολιτικά πράγματα με τελετές «βουντού». Δυστυχώς, το φαύλο πολιτικό σύστημα διασώθηκε σχεδόν ατόφιο από τις δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις με δική μας ευθύνη. Το να περιμένουμε αλλαγές, ρήξεις και ανατροπές από αυτό το πολιτικό σύστημα, είναι τόσο μάταιο όσο το να περιμένει κανείς να τραγουδήσει ένα χρυσόψαρο άριες από την «Τόσκα». Δυστυχώς ένα Σαμαράς (και μερικοί ακόμη) δεν μπορούν να φέρουν την Άνοιξη (όχι την Πολιτική, εννοείται).
Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό θα κάνει ότι μπορεί για να μην αλλάξει τίποτε. Θα παίξει κατενάτσιο, θα εφαρμόσει σύστημα 9-0-1, θα δώσει τα ρέστα του ώστε ο βάλτος να παραμείνει ανέπαφος, η λάσπη να μην ενοχληθεί, τα βρύα και οι λειχήνες να παραμείνουν ακμαία. Η μόνη προοπτική ενός τέτοιου πολιτικού προσανατολισμού, είναι η στασιμότητα και η αδράνεια για τη χώρα.
Η πορεία της χώρας αυτή την στιγμή, μοιάζει προδιαγεγραμμένη και οδηγεί στον «ξαφνικό θάνατο» της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της νέας δραχμής. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις (Σαμαράς και κάτι άλλοι ταλιμπάν περί αυτόν) μοιάζει συμφιλιωμένο με αυτήν την προοπτική. Το ίδιο φαίνεται ότι προκρίνει τελικά και μια μεγάλη μερίδα της Κοινωνίας. Τα κίνητρα των παλαιών πολιτικών είναι εμφανή: η μόνη προοπτική διάσωσης ενός τόσο φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος και επανόδου του σε εποχές δόξης λαμπρής (έστω όχι και τόσο λαμπρής πια) είναι τα κλειδιά του εθνικού νομισματοκοπείου. Η «μάνικα» των μετρητών (έστω και μειωμένης αξίας) θα τους επιτρέψει να κυριαρχήσουν ξανά σε μια εξαθλιωμένη αλλά έμφοβη Κοινωνία και να αναπαράγουν όλον τον φαύλο κύκλο της Μεταπολίτευσης έστω και με την μορφή επαρχιακού θιάσου, αντί για τα σαλόνια της Λυρικής που ήταν συνηθισμένοι να πρωταγωνιστούν ως σιτεμένες πριμαντόνες. Το θέμα για αυτούς, είναι να μην εγκαταλείψουν την σκηνή, να μην αναγκαστούν σε ατιμωτική αποστρατεία, να μην χάσουν την «πελατεία» τους και το ψευδαισθητικό χειροκρότημα των υποτακτικών τους.
Βεβαίως, σ’ αυτό το σαθρό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα η μόνη ελπίδα είναι να προχωρήσει ο Σαμαράς σε όσα υποσχέθηκε και σε όσα θέλει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αυτό δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι θα χαριστούμε σε κανέναν. Άλλωστε, το είχαμε γράψει και πρόσφατα αλλά κάποιοι δεν το κατάλαβαν: «Στηρίζουμε το Σαμαρά, ελέγχουμε την εξουσία».
Δυστυχώς, αυτό που παρατηρούμε τα τελευταία 24ωρα είναι ότι ο βηματισμός του πρωθυπουργού δεν είναι ο ίδιος με της υπόλοιπης κυβέρνησης η οποία παρ’ ότι έχουν περάσει μόλις 45 ημέρες μοιάζει με κυβέρνηση 4ετίας. Κάτι οι ψευτομαγκιές του Ευ. Βενιζέλου, κάτι οι παλινωδίες και τα αριστερά κολλήματα του Φ. Κουβέλη, κάτι η απροθυμία ΑΡΚΕΤΩΝ υπουργών να πάρουν μέτρα και να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις, κάτι ορισμένα κυβερνητικά αυτογκόλ και η εικόνα θόλωσε την πιο κρίσιμη στιγμή.
Η πρώτη σοβαρή κρίση, η οποία λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα τον κυβερνητικό συνασπισμό, έδειξε ότι τίποτε θα είναι εύκολο και ο δρόμος θα είναι στρωμένος με αγκάθια. Επίσης, έδειξε ότι κάποιοι θέλουν να παίξουν πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες της Ελλάδας κι ενώ αυτή έχει την τελευταία της ευκαιρία.
Δε μπορούμε λοιπόν παρά να στηλιτεύσουμε τις προσωπικές στρατηγικές που εγκλωβίζουν την κυβέρνηση με απροσδιόριστες συνέπειες για τις τύχες όλων μας:
- Δεν είναι εικόνα κυβέρνησης αυτή με το Βενιζέλο να βάζει τα κομματικά του προβλήματα πάνω από τη χώρα και να ξεκινά αντάρτικο για τα μέτρα που αυτός υπέγραψε.
- Δε μπορεί ο κ. Κουβέλης να θυμήθηκε ξαφνικά ότι πρέπει να αντιδράσει στα μέτρα, όταν γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι είναι προαπαιτούμενο για την επαναδιαπραγμάτευση.
- Είναι απαράδεκτο το φαινόμενο ορισμένων πρωτοκλασάτων υπουργών που κάνουν την… πάπια και προσπαθούν να ξεγελάσουν την τρόικα; Είναι δυνατόν να μη βρίσκουν μέτρα με τα οποία θα περικόπτονται δαπάνες; Το έχουμε ξαναπεί. Αν δε μπορούν να σηκώσουν το βάρος ας πάνε σπίτι τους.
- Αποτελεί πρόκληση το γεγονός ότι κάνουν ακόμα κουμάντο οι πράσινοι γραμματείς ή διοικητές ΔΕΚΟ. Δε μπορεί οι διορισμένοι από τον ΓΑΠ να μένουν γαντζωμένοι στην καρέκλα τους .
- Δεν έπρεπε η κυβέρνηση να εγκλωβιστεί στην υπόσχεση του κ. Μανιτάκη ότι δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο σε καμιά περίπτωση παρά μόνο μετατάξεις; Δε θα μπορούσε να αποτελέσει ισοδύναμο μέτρο ώστε να μην περικοπούν οι συντάξεις, η αποχώρηση του πλεονάζοντος προσωπικού από το δημόσιο;
Υπάρχουν κι άλλα θέματα που δείχνουν μια κυβέρνηση να χάνει τον προσανατολισμό της, παρ’ ότι έχει βραχύ βίο. Ας βάλουν λοιπόν όλοι τα κεφάλια μέσα, ας δουλέψουν με εξυπνάδα και τόλμη κι ας βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Και το βασικότερο. Ας μην περιμένουν από τον Σαμαρά πότε θα παρεμβαίνει για να σβήνει τις φωτιές. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.
Akenaton – Αριστερός Ψάλτης (από το ANTINEWS.GR)
